dr hab. Michał Kurzej
Ur. w r. 1981 w Krakowie, absolwent historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (2005). Stopień doktora uzyskał w r. 2010 na podstawie rozprawy, napisanej pod kierunkiem prof. Piotra Krasnego i opublikowanej pt. Siedemnastowieczne sztukaterie w Małopolsce. Habilitację otrzymał w r. 2019 na podstawie książki Depingere fas est. Sebastian Piskorski jako konceptor i prowizor, w której omówił proces planowania i wykonywania złożonych dzieł sztuki oraz sposoby odczytywania programów treściowych takich dzieł.
Specjalizuje się w badaniach nad sztuką nowożytną w Polsce wraz z jej europejskim kontekstem. Autor około stu prac naukowych, w tym szeregu publikacji wskazujących na konieczność krytycznej rewizji dorobku szeregu artystów, działających w Polsce w XVII w. – m.in. Jana Pfistera, Pawła Rzymianina, Jana Falconiego i Baltazara Fontany. Interesuje się również teorią sztuki XVI–XVIII wieku, zwłaszcza w kontekście literackim i tłumaczy nowołacińskie teksty o sztuce – m. in. Mediolańskie instrukcje o budynkach i sprzętach kościelnych wydane na polecenie Karola Boromeusza (oprac. wspólnie z Piotrem Krasnym, 2021).
Doświadczony inwentaryzator zabytków i autor kilkudziesięciu opracowań dotyczących głównie kościołów na Rusi Koronnej. Uczestnik kilkunastu projektów badawczych, a obecnie kierownik europejskiego grantu STUDEC poświęconego nowożytnym dekoracjom sztukatorskim w Europie. Wielokrotnie nagradzany za działalność naukową (m. in. stypendium MEN).
