Widok zawartości stron
Widok zawartości stron
Widok zawartości stron
Widok zawartości stron
Widok zawartości stron
Seria Ars vetus et nova
Książka stanowi zbiór studiów poświęconych sztuce na terenie dawnej ziemi chełmskiej oraz województwa bełskiego.
WERSJA ON-LINE KSIĄŻKI NA STRONIE POLONY
Zbiór trzynastu rozpraw odnoszących się do zagadnień tak europejskich jak i polskich, ukazujących jedność kulturową nowożytnej Europy. Na szczególną uwagę zasługuje zupełnie nowa i fundamentalna praca o barokowej architekturze Krakowa, równie interesujące i ważne są studia o krakowskim kościele ŚŚ. Piotra i Pawła oraz uwagi o działalności architektów. Krzysztofa Mieroszewskiego i Bartłomieja Nataniela Wąsowskiego.
Zgromadzone tu studia dotyczą - zgodnie z jednym z głównych kierunków zainteresowań autora - sztuki nowożytnej i jej teorii oraz wzajemnych relacji między nimi. W zdecydowanej większości opierają się one na materiale polskim; włączenie do tomu trzech prac o włoskiej tematyce jest uzasadnione silnym italianizmem nowożytnej polskiej sztuki i myśli o sztuce.
WERSJA ON-LINE KSIĄŻKI NA STRONIE POLONY
Monografia poświęcona późnogotyckiemu retabulum ołtarza głównego w katedrze na Wawelu.
WERSJA ON-LINE KSIĄŻKI NA STRONIE POLONY
Praca jest monograficznym opracowaniem dziejów i działalności pierwszego niezależnego ugrupowania artystycznego na ziemiach polskich. Zgromadzone w tomie studia, pióra wybitnych specjalistów ukazują bogatą działalność artystyczną członków „Sztuki" (m. in. Axentowicza, Boznańskiej, Chełmońskiego, Mehoffera, Malczewskiego, Weissa, Wyczółkowskiego, Wyspiańskiego) w sposób interesujący i wielowymiarowy. Znajdą się wśród nich ujęcia syntetyczno-komparatystyczne, prace analizujące procesy krystalizacji poszczególnych indywidualności artystycznych, po historyczne studia z zakresu życia artystycznego, instytucji mecenatu i kultury artystycznej.
To praca poświęcona promocji kultu arcybiskupa Canterbury - św. Tomasza Becketa. Święty - przedstawiany jako naśladowca Chrystusa to jeden z ważniejszych wątków chrześcijańskiej literatury hagiograficznej. Praca jest analiża teologicznych podtsaw pojęcia Alter Christus, źródeł pisanych związanych z kultem św. Tomasza Becketa i artystycznej oprawy tego kultu. Przynosi także omówienie kształtu grobu meczennika wzorowanego na grobie Chrystusa w Jerozolimie i ikonografii nowego świętego. W ten sposób autor porusza kwestie bardzo isotne dla sztuki XII i XIII stulecia, ilustrowane rzadko publikowanymi obiektami.
Książka stanowi próbę podsumowania wiedzy na temat sztuki średniowiecznego wschodu oraz zarysowania perspektyw badawczych.
Pojęcie tożsamości – jedna z podstawowych kategorii filozoficznych i socjologicznych w XIX i XX wieku – omówione zostaje w artystycznych realizacjach w sztuce polskiej. Autor analizuje zarówno dzieła plastyczne (Grottger, Wyspiański, Gierymski, Witkacy, Kantor), jak i literackie (Mickiewicz, Słowacki, Wyspiański). Poszukiwanie i ekspresja tożsamości przybiera różne formy: dlatego omówiono tu tożsamość narodową powiązaną z polskim losem obok tożsamości indywidualnej w losie narodu.
W książce omówiono między innymi Portret generała Dembińskiego (Rodakowski), portrety Mickiewicza (Wańkowicz Oleszkiewicz), postacie rolnika u Grottgera, Ecce Homo Chmielowskiego, Polowanie na jelenia Maksa Gierymskiego, Widoki z okna pracowni Wyspiańskiego oraz dzieła Witkacego, obrazy Kantora z cyklu Dalej już nic.
W książce omówiono problem recepcji i funkcji postaci Hadesa w kontekście prawd religii chrześcijańskiej, a konkretnie w wyobrażających je dziełach sztuki bizantyńskiej. Sztuka bizantyńska, skierowana do odbiorców wywodzących się z hellenistyczno-rzymskiego środowiska kulturowego czerpała z wypracowanego przez sztukę starożytną repertuaru formuł ikonograficznych. Także treści chrześcijańskie przekazywane bywały za pomocą motywów funkcjonujących pierwotnie w piśmiennictwie i sztuce pogańskiej. Przykładem jest omawiana postać Hadesa, występująca w Bizancjum w literackich i plastycznych wizjach zstąpienia Chrystusa do otchłani oraz w przedstawieniach Sądu Ostatecznego. Dzieje recepcji i funkcjonowania Hadesa w ikonografii bizantyńskiej są tutaj postrzegane jako szczególnego rodzaju dialog średniowiecznych Greków z ich własną pogańską przeszłością.
Książka stanowi monografię gmachu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (zwanego Pałacem Sztuki). Wzniesiona w latach 1898-1901 budowla w czasach swego powstania była uznawana na gruncie krakowskim za zwiastuna nowych tendencji w architekturze i stosownie do orientacji estetycznej krytyków bądź oskarżana o „secesyjne wypaczenia", bądź chwalona za śmiałość i nowatorstwo. Celem monografii jest zaprezentowanie z perspektywy stulecia kształtowania się koncepcji architektonicznej gmachu i wyeksponowanie związku tych przemian z procesami zachodzącymi w ówczesnej architekturze europejskiej. Autorka posłużyła się bogatym materiałem źródłowym (projekty architektoniczne, pisma urzędowe, oferty, kosztorysy, korespondencja dotyczącą budowy, archiwalia dokumentujące działalność TPSP, prasa).
Książka pokazuje drogi przenikania elementów brytyjskich do wschodniej części Europy oraz sposoby ich rozumienia przetwarzania i przyswajania. Po zarysowaniu problematyki Europy Środkowej jako zjawiska politycznego i środowiska artystycznego, autor przedstawia drogi recepcji sztuki brytyjskiej, wskazując na rolę wystaw malarstwa wyspiarskiego, poczytność czasopism oraz podróżopisarstwo do Wielkiej Brytanii. Dalej czytamy o recepcji malarstwa prerafaelitów, ruchu odnowy rzemiosł (analizowany osobno w Niemczech, Austrii, Polsce, Czechach, na Węgrzech), a także opinie o postrzeganiu sztuki Europy Środkowej w Wielkiej Brytanii.
Pierwsza próba kompleksowego opisania dziejów budownictwa sakralnego na Kresach od czasów unii brzeskiej do I wojny światowej. Autor omawia społeczno-prawny kontekst budownictwa cerkiewnego w poszczególnych okresach, kwestie autorstwa, układów przestrzennych, „kostiumu" stylistycznego, wystrojów wnętrz oraz analogie w krajach ościennych. Praca łączy bogactwo materiału szczegółowego, często po raz pierwszy wydobytego ze źródeł i trudno dostępnych publikacji, z jego wszechstronną analizą, prowadzącą do wniosków syntetycznych. W sumie powstało kompendium prezentujące na szeroką skalę materiał faktograficzny, naświetlające go z różnych, często nietypowych dla historii sztuki punktów widzenia i dające cenne rozwiązania pojawiających się kwestii.
Pierwsze opracowanie ważnej części dziejów sztuki Krakowa, właściwie pomijanej dotąd w literaturze przedmiotu. Obejmuje dzieje Towarzystwa Świętego Łukasza, monograficzne opracowanie budownictwa kościelnego oraz pionierskie opracowanie ołtarzy.
Książka jest monograficznym opracowaniem wczesnego okresu twórczości wybitnego młodopolskiego artysty. Autorka analizuje drogę formowania się dojrzałego malarstwa Mehoffera, wykorzystując wieloraki materiał źródłowy (obrazy, studia, szkice, a także obfity zbiór dokumentów, na czele z Dziennikiem i listami młodego artysty). Tok przemian twórczości malarza został opisany chronologicznie, rok po roku (cezura „dojrzałości" przypada na rok 1898). Autorka dokonuje wnikliwych analiz wybranych dzieł.
Książka jest monograficznym opracowaniem rękopisu nr 2919 przechowywanego w bibliotece Czartoryskich, poruszającym m.in. zagadnienia treści, stylu i funkcji jego miniatur.
Książka jest monografią poświęconą zespołowi klasztornemu Dominikanów w Krakowie, zawierającą wyniki kilkuletnich, szczegółowych studiów autora.
Książka zbiera i porządkuje dotychczasową wiedzę o dziełach rzeźby i małej architektury, współtworzących wnętrza świątyń Śląska Opawsko-Karniowskiego, oraz o wykonujących je artystach.
Praca składa się z czterech części, z których każda koncentruje się wokół kluczowego problemu dla środowiska krakowskiej sztuki po II wojnie światowej. Po zarysowaniu ogólnej charakterystyki sztuki po 1945 roku, autor zderza ze sobą sylwetki „innowatorów", takich jak Tadeusz Kantor czy Jerzy Nowosielski z „indywidualistami" w rodzaju Adama Hoffmana.
Druga część książki poświęcona jest analizie różnorodnych wątków w malarstwie Hanny Rudzkiej-Cybisowej, Leszka Dutki, Zbysława Maciejowskiego, Danuty Leszczyńskiej-Kluzy i Stanisława Rodzińskiego, wykazując istotne znaczenie, w każdym przypadku odmiennie odczytywanej, malarskiej formuły opartej na kolorze. Następnie autor skupia się na najważniejszych problemach grafiki krakowskiej. Ostatnia część pracy przynosi obszerną analizę działania twórców rezygnujących z tradycyjnych dyscyplin wypowiedzi – pośród artystów tworzących „poza obrazem" omówione zostają, klasyczne już, instalacje Jerzego Beresia, a także prace przedstawicieli najmłodszej generacji: Marty Deskur i Grzegorza Sztwiertni.
Książka podejmuje m.in. problematykę dekoracji rzeźbiarskiej kapitularza przy klasztorze Dominikanów w Krakowie; tympanonu fundacyjnego biskupa Jana Grota w Radłowie; dekoracji rzeźbiarskiej Prezbiterium Kościoła Mariackiego w Krakowie; Pałacu przy Rynku Głównym nr 17 w Krakowie, a także t zagadnienie reści ideowych i funkcji programów heraldycznych w budowlach Kazimierza Wielkiego.
Książka Piotra Bernatowicza podejmuje zagadnienie recepcji Picassa, ale ze względu na ogromną ilość artystów inspirujących się sztuką wielkiego mistrza czyni to w zakresie ograniczonym tak chronologicznie, jak i geograficznie.
Niniejszy tom stanowi rodzaj hołdu złożonego przez współczesnych humanistów Józefowi Kemerowi - filozofowi, estetykowi i historykowi sztuki.
Tom III Sztuki sakralnej Krakowa... ukazuje niezwykłą różnorodność sztuki kościelnej, powstającej w Krakowie w wieku XIX i na początku XX stulecia; porusza zagadnienia związane z wieloma dziedzinami sztuki (malarstwo, rzeźba, grafika artystyczna) i przynosi ważne przyczynki do dziejów artystycznych kilkunastu świątyń Krakowa, w tym zarówno tych najważniejszych (jak kościół Mariacki czy katedra na Wawelu), jak i bardzo mało znanych i prawie zapomnianych (jak kościół bernardynek pw. św. Józefa czy kaplice w Kobierzynie oraz Loretańska przy kościele kapucynów). Książka adresowana jest do wszystkich zainteresowanych dziejami i kulturą artystyczną Krakowa w wieku XIX, a jest lekturą tym cenniejszą, gdyż wypełnia dotkliwą lukę w zakresie historiografii sztuki sakralnej „polskich Aten" – jak nazywano duchową stolicę podzielonej zaborami Polski w wieku XIX.
The 20th-century art history has formed a distorted image of the art of the 19th century, one that was acceptable for the contemporary taste fascinated by the formal achievements of the avant-gardes. We are continually surprised to discover how little we know about works that were created at that time and what the contemporary artists were interested in. The aim of the conference organised by the National Museum in Cracow and the Art History Institute of the Jagiellonian University in March 2007 was to show to the modern Europe, on the example of history painting, the scope of relationships and mutual connections that functioned there in the 19th century.
(from Preface by Barbara Ciciora)
Książka Agnieszki Jankowskiej-Marzec ukazuje związki łączące sztuki piękne i etnografię, zarówno w zakresie działań praktycznych, jak i powinowactw ideowych. Analiza stereotypów wyobrażeniowych dotyczących Hucułów, obecnych w kulturze wysokiej XIX i pierwszej połowy XX stulecia, pozwoliła autorce na sformułowanie ustaleń potwierdzających analogie i zbieżności omawianych dziedzin. Praca składa się z trzech rozdziałów, z których dwa pierwsze stanowią szerokie tło na jakim rozpatrywane jest malarstwo o tematyce huculskiej. W rozdziale trzecim szczegółowo omówiona jest twórczość trójki malarzy, zwanych przez ówczesną krytykę artystyczną, a za nią przez historię sztuki, "Hucułami": Władysława Jarockiego, Fryderyka Pautscha i Kazimierza Sichulskiego.
Agnieszka Jankowska-Marzec, historyk i krytyk sztuki, pracownik Międzywydziałowej Katedry Historii i Teorii Sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Politykę kierunków neoawangardy węgierskiej generowały zatem dwa czynniki. Z jednej strony był to kształt tworzonego w tym czasie dyskursu historii sztuki ukierunkowanego na zachodnie kategorie pojęciowe, z drugiej – język sztuki ukierunkowany na politykę, którego polem twórczym było semantyczne pole minowe. Zaabsorbowanie artystów językiem politycznym – pojęciami muru, klatki, kostki brukowej, a także zaangażowanie intelektualne w takie wydarzenia jak interwencja wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji – powoduje, iż analizy dzieł odsłaniają niezwykle świadomy język oraz kategorie, którym język historii sztuki – oparty na prymacie kategorii kierunków artystycznych – nie jest w stanie sprostać. To właśnie „semantyczne pole minowe" było przedmiotem zainteresowania artystów, jednakże dla badacza jawi się ono jako podwójnie zaminowane – nie tylko za pomocą kategorii ideologii marksistowskiej, ale także zachodnich kategorii pojęciowych. Pisanie o sztuce neoawangardy węgierskiej możliwe jest tylko w oparciu o podwójnie zaminowane pole semantyczne. Piszący zmuszony jest zatem uważać na każdy krok. Praca jego jest pracą sapera – polega nie na unikaniu min, lecz umiejętnym ich wysadzaniu, mistrzostwo – na niepozostawianiu nowych.
Dr Magdalena Radomska – adiunktka w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, postmarksistowska historyczka sztuki i historyczka filozofii, doktorantka w Instytucie Filozofii UAM. Specjalizuje się w sztuce w czasach komunizmu oraz w postkomunistycznej Europie. Zainteresowania badaczki obejmują także marksizm oraz krytykę kapitalizmu w sztuce i filozofii. Radomska otrzymała stypendia w Courtauld Institute of Art w Londynie, w Universytecie Loránda Eötvösa w Budapeszcie oraz w Węgierskiej Akademii Nauk. Dyrektorka i wykładowczyni kursu „Writing in Humanities after the Fall of Communism" w Central European University w Budapeszcie. Autorka publikacji przetłumaczonych na sześć języków obcych. Członkini AICI węgierskiej i polskiej. Obecnie Magdalena Radomska pracuje nad doktoratem z filozofii (postmarksizm), publikacją dotyczącą sztuki i kryzysu oraz sztuki w postkomunistycznej Europie.
Książka ukazuje polską krytykę artystyczną lat 1917-1930 w relacji do młodopolskiego piśmiennictwa o sztuce. Autorka rezygnuje w niej z pokutującej wciąż wśród badaczy metody streszczania tekstów i poglądów ich autorów na rzecz charakterystyki krytycznego dyskursu. Omawia proces narodzin nowoczesnego języka krytycznego, wskazując jednocześnie na długie funkcjonowanie licznych klisz językowych i utrwalonych sposobów interpretacji. Analizuje wypowiedzi metakrytyczne, śledzi zmieniające się znaczenia terminów artystycznych (forma, styl, dekoracyjność, ekspresja itp.), charakteryzuje panujące wówczas style odbioru dzieł, wreszcie bada retorykę i stylistykę wypowiedzi krytycznych. Przedmiotem jej uwagi są zarówno teksty tzw. krytyków zawodowych (Stefania Zahorska, Mieczysław Treter, Jan Kleczyński, Mieczysław Wallis), jak i aktywnych wówczas artystów (Tytus Czyżewski, Konrad Winkler, Witkacy, Władysław Skoczylas i in.), artykuły w specjalistycznych czasopismach, a także sprawozdania publikowane w gazetach codziennych. Zmieniającą się świadomość językową i estetyczną autorka próbuje uchwycić również poprzez analizę porównawczą wypowiedzi poświęconych sztuce jednego twórcy oraz przez zestawienie dokonań krytycznych dwóch prominentnych autorów epoki. W efekcie powstaje złożony obraz krytyki ówczesnych lat, daleki od binarnych podziałów i jednoznacznych rozstrzygnięć.
Dr Diana Wasilewska – polonistka, historyk i krytyk sztuki. Doktorat z historii sztuki obroniła na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Polonistyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Szczecińskiego. Zajmuje się badaniem krytyki artystycznej, szczególnie okresu międzywojnia, retoryki krytycznej oraz włoskiego faszyzmu. Mieszka w Poznaniu.
Ze wstępu:
"Obecność obcych architektów i budowniczych na ziemiach polskich ma tak długą historię, jak sama architektura w Polsce, natomiast wyjazdy z ojczystej ziemi za pracą, czy szansa na zrealiowanie za granicą projektu stały się udziałem polskich architektów dopiero po połowie XIX wieku. Budowanie na obcej ziemi to przede wszystkim szansa na zderzenie dwóch różnych – architekta i zleceniodawcy – doświadczeń architektonicznych, nawyków i upodobań, a przynajmniej na konfrontację wizji architekta (często skorygowanej już przez zleceniodawcę) z zastanym krajobrazem architektonicznym tworzonym w innej tradycji architektonicznej. Zebrane w niniejszym tomie teksty powstały w różnym czasie na przestrzeni ostatnich 25 lat i nie stanowią koherentnej syntezy omawianego problemu. To raczej 10 case studies, skupiających się na wybranych zjawiskach charakterystycznych dla różnych aspektów realizacji na ziemiach polskich dzieł obcych architektów i aktywności architektonicznej Polaków poza granicami ojczyzny w dobie nowoczesnej".
Tomasz Treter (1547–1610), wieloletni sekretarz kardynała Stanisława Hozjusza, a następnie kanonik rzymskiej bazyliki Santa Maria in Trastevere, amatorsko zajmował się poezją, rysunkiem, malarstwem, a nade wszystko grafiką. U początków jego twórczości stoi skomplikowana alegoria Kościoła rzymskokatolickiego, której program opracował wspólnie ze Stanisławem Reszką na podstawie obrazu z 1557 r. zachowanego do dziś w Skolitach na Warmii. Oparty na nim sztych, wykonany w 1573 r. przez Giovanniego Battistę de’ Cavalieriego, a następnie kopiowany przez innych włoskich rytowników, jest dedykowany Hozjuszowi. Z listów kardynała wiadomo, że wysyłał on odbitki członkom rodów królewskich i dostojnikom kościelnym, co z kolei przyczyniło się do rozpowszechnienia kompozycji. Inne dzieła graficzne, w których powstanie zaangażowany był Treter jako inwentor, a z czasem także jako rytownik, cieszyły się mniejszą popularnością, ale również dają wgląd w mechanizmy funkcjonowania medium grafiki w epoce nowożytnej, od wskazania wzoru obrazowego, przez wykonanie opartej na nim ryciny, po drogi rozprzestrzeniania poszczególnych odbitek, które z kolei stawały się wzorami kolejnych dzieł graficznych lub malarskich. W tym skomplikowanym łańcuchu zależności moc sprawczą wykazywali nie tylko ludzie zaangażowani w kolejne etapy procesów produkcji i recepcji konkretnych dzieł, lecz także materialne przedmioty, przede wszystkim ryciny krążące po całej Europie, od Portugalii po Skandynawię.
Książka Justyny Balisz-Schmelz Przeszłość niepokonana. Sztuka niemiecka po 1945 roku jako przestrzeń i medium pamięcijest pierwszym opracowaniem tej problematyki na gruncie polskim. Co ciekawe, pod wieloma względami wydaje się pionierska także z perspektywy niemieckiej historii sztuki, w ramach której do tej pory nie powstała monografia poświęcona temu zagadnieniu. Jak podkreśla autorka, nie chodzi o sztukę po Holokauście, lecz o recepcję drugiej wojny światowej we wszelkich jej przejawach, co dotychczas umykało uwadze badaczy, skoncentrowanych głównie na analizie traumy wynikającej z Shoah. Wart podkreślenia jest również fakt, że dzięki tej książce na gruncie polskiej humanistyki po raz pierwszy udał się proces unarzędziowienia teorii pamięciologicznych obojga Assmannów, głównie zaś Aleidy Assmann w analizach wybranych dzieł sztuki. Metodologia w ujęciu Justyny Balisz-Schmelz stała się kluczem do stawiania pytań i rozumienia, a nie jedynie zewnętrznym „rynsztunkiem”, który nie znajdowałby zastosowania na poziomie analitycznym. Autorka przepracowuje teorie Assmannów w taki bowiem sposób, że działają one zarówno w makro-, jak i w mikroskali, co stanowi doskonałe uzupełnienie wydanych nareszcie po polsku fundamentalnych tekstów Assmannów.
(z recenzji dr hab. Marty Smolińskiej, prof. UAP)
Książka Marty Smolińskiej Haptyczność poszerzona… należy do rzadkiego gatunku prac, w których wysoka świadomość metodologiczna i oryginalność koncepcji idzie w parze ze świetnym rozeznaniem w obszarze nowoczesnej i współczesnej sztuki. Tytułowa „haptyczność poszerzona” określać ma zdolność postrzegania i przeżywania przynależną czującej i myślącej podmiotowości, angażującą tyleż zmysły, co emocje i umysł. Pisząc o realizacjach angażujących i tematyzujących różne wymiary zmysłowości i empatycznego odczuwania, autorka interpretuje je od strony antropologiczno-filozoficznej, łącząc badania nad sztuką z kulturową historią zmysłów. Działania artystów młodszego pokolenia ukazane są w kontekście i na tle prac klasyków polskiej sztuki powojennej, takich jak Kantor, Maziarska i Szapocznikow, czy nestorów awangardy, jak Robakowski czy Natalia LL. W tych niezwykle „gęstych”, wieloaspektowych interpretacjach, Smolińska zachowuje zarazem lekkość, dystans i humor, dając czytelnikowi znać, że przez ową splątaną sieć tematów, faktów artystycznych i teorii prowadzi nas ktoś, kto czerpie z własnego, przemyślanego doświadczenia. Haptyczność poszerzona… to ważna książka w badaniach nad współczesną sztuką polską. Jej narracja nie trzyma się chronologicznych, historycznych podziałów, ale to odejście od wielkiej historii i polityczno-społecznych ram ma w sobie rys emancypacyjny.
(z recenzji dr hab. Agnieszki Rejniak-Majewskiej)
Temat snu do polskiej sztuki nagrobnej wprowadził Berrecci w pomniku dziecięcym zamówionym w roku 1525. Wnet inni rodzice zaczęli tak upamiętniać przedwcześnie zmarłych. Zbliżone ujęcia powracają też w kilku zaprojektowanych przez Włocha wizerunkach osób dorosłych, jak Zygmunt Stary, które zainicjowały długotrwały popyt na typ kompozycji zwany sansovinowskim. Liczba takich figur wyróżnia nowożytną sztukę sepulkralną Rzeczypospolitej na tle Europy.
Ta część twórczości artysty została omówiona na podstawie systematycznych studiów nad kształtem rzeźb oraz licznych nieuwzględnionych dotąd źródeł wizualnych i pisanych. Autor wydobywa oryginalność i klasę artystyczną posągów, dotąd niekiedy niedocenianą, a także weryfikuje domysły o neoplatońskim wydźwięku poruszonych postaci. Dowodzi, że zgodnie z nauką Kościoła dzieła te wyrażają nadzieję na zmartwychwstanie. O sukcesie artysty świadczy przegląd ponad stu przykładów z różnych regionów Rzeczypospolitej i krain sąsiednich, których twórcy nawiązywali do Berrecciego.